دفتر مشق

داشتم از بین کتابهای داخل قفسه، دنبال یکسری کتاب می گشتم که در بینشان دفتری رنگ رو رفته دیدم. وای خدای من چقدر خاطره برایم زنده شد. دفتر مشق اول دبستان؛ این دفتر را پدر عزیزم از همان دوران نزد خود نگه داشته بود تا بعد از سالها غافلگیرم کند. با دیدنش آنقدر ذوق زده شدم که کتابها را کنار گذاشتم و شروع به ورق زدن کردم. یادآوری آن روزها برایم خیلی شیرین بود. هر برگه دفترم در ابتدای صفحه سر مشقی داشت که خانم معلم برایم نوشته بود تا به دنباله روی از آن ادامه ی سطر و سطرهای دیگر را بنویسم. در انتهای هر برگه ، مهر صد آفرین و امضای قشنگ معلمم نقش بسته بود. همینطور نگاه می کردم و پیش می رفتم. دست خطم در انتهای دفتر بهتر از برگه های ابتدایی شده بود و تشویق های معلمم نیز بهتر و پر رنگ تر؛ و صدآفرین ها به هزار آفرین تغییر می کرد و ...

با این اتفاق لذت بخشی که برایم پیش آمد، متوجه موضوعی شدم که مطرح کردنش را می پسندم. ما در مسیر پر پیچ و خم زندگی هم نیاز به سرمشق داریم. سر مشق ها در ابتدای راهمان قرار می گیرند تا مدتی پایمان را در جای پای آنها قرار دهیم. سرمشق های زیبا و درست، نشانه ای زیبا و درست در روح و جانمان به یادگار می گذارند و مسیر روشنی برایمان رقم می زنند. در انتهای هر راهی که پیمودیم، همانند انتهای برگه ی مشق، رفتارمان امضا می شود و مشق مان خط می خورد. هر بار بعد از هر سفر و پس از پیمودن مسافتی که برایمان رقم خورده است، چیزهای باارزشی یاد می گیریم و به مرحله و آزمونی دیگر دعوت میشویم. هر چقدر موفق تر شویم، مرحله بعدی سخت تر و آزمون معلممان سختگیرانه تر و نتیجه ای شیرین تر در انتظارمان است. در حقیقت بنده ای که آزموده نمی شود یا کمتر آزموده می شود، مشکلی در روند آموزشش پیش آورده است که به ضررش تمام می شود. بنده ای که آزموده نمی شود، سرگرم خودش بوده، مهر بر دلش زده شده و قابل هدایت نیست.

من در انتهای این خاطره بازی، آرزویی دارم و آن هم اینست که در انتهای هر برگه ای که نوشته ایم، قادر متعال، مشقمان را خط بزند و سرمشق جدیدی در نظر گیرد تا در انتهای دفترمان شرمنده اش نشویم. خداوندا ما را آنی و کمتر از آنی به حال خود رها نکن . الهی آمین