آرزوی دست یافتنی

کاش می شد این حجم از عشق و محبتی که در دلم می جوشد به تمام آدم هایی که میتوانند دریافت کنند، هدیه دهم. کاش میشد همه ی آدم ها به آرامش رسند. وقتی لبخندم دلی را زنده می کند؛ حرفهایم دانه ای را در دلی خسته جوانه می زند؛ نگاهم رودی را در جانی روانه می سازد؛  دستانم دستی را می گیرد؛ آغوشم دلی را گرم می کند؛ میخواهم این هدایای نابی که از طرف خداوند متعال به ودیعه دارم، به بقیه ببخشم.

این هدایا از سرچشمه ای نامحدود به من رسیده است و تمام نمی شوند.

کاش سکوتم مثل فریاد درونم می شکست و میتوانست از قدرت نفوذم برای آرام کردن دلهایی که در مسیری اشتباه قرار گرفته اند و ناآرامند، کمک بگیرد.

دیدن اشرف مخلوقاتی که در مسیری اشتباه رفته رفته به جایگاهی پست افول کرده اند، بسیار دردناک و آزاردهنده است.

من یک قطره ی ناچیزی از این دریای محبتی هستم که هنوز هم جریان دارد. هنوز هم میتوان قطرات بیشتری به آن اضافه کرد تا همه از آن سیراب شوند.

ای کاش همه ی آدم ها به جایگاه اشرف مخلوقاتی خود برسند.